Kuzeyin Gölgelerinde İki Valiz ve Hasta Kedi
Soğuk bir kuzey rüzgârı esiyordu; Ayla, elinde iki valiz, yanında hasta kedisiyle karanlık bir evin kapısına varmıştı. Bu kapı, sadece ahşaptan değil, yitik güvenlerden, kırgın umutlardan örülüydü. Güneş orada saklanıyordu; doğu pencerelerinden uzak, yüzünü göstermeyen bir sığınaktı bu.
Ayla’nın kalbi, yitik bir bahçedeki solgun güller gibiydi. Her sabah yeni bir sabırla uyanıyor, yavaş yavaş içindeki ateşi söndürmeye çalışıyordu; çünkü bilirdi ki, aşk, bazen ateşi yakan değil, söndüren el olmalıydı. Fakat sevdiği adam, kendi içinde fırtınalarla boğuşuyor; güvenin ince iplerini koparmıştı zaman.
Adamın evinde, iki oda, bir salon… Doğudan yükselen güneş, sanki o evin ruhuna şifa vermek istercesine doğuyordu her sabah. Orada pişen yemekler, paylaşılan sessizlikler bir medrese gibiydi; her lokmada dua vardı, her tatta sevgi. Ama evin boş odalarında yankılanan suskunluk, iki kalp arasındaki mesafeyi fısıldıyordu.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta