Fortuna Şiiri - Ümit Ay

Tut ellerimden fortuna beraber yürüyelim bu dağlık mavilikler de.
Üşüyen kalplerimizi ısıtalım sarılarak.
Bir bir alıp gidelim kederleri, denizlere dökerek...

Sen gitme fortuna neyine yürümek senin;
Yazık değil mi ayaklarına.
Gidersen üşürsün...

Günlerden birgün uçurtman bir martının kanatlarına takılırsa.
Ben kuş olurum kanatsız...
Sen şimdi kanatsız uçulmaz dersin fortuna.
Doğru da dersin...
Ama bilmezsin ben senin için kanatsız da uçarım...

Yüreğinde sevgi olanın kanada ihtiyacı olmaz...