Formülsüzüm Şiiri - Ayhan Dağhan

Şu kısacık ömrümüzde
Çok uzun günlerimiz oldu
Uzun sayılacak dostluklarımız
Seri aşklarımız ve sınır tanımayan arzularımız olsada
Düşmanlıklarımız hep ön planda oldu
Ve gölgeledi bütün sevdamızı
Bazen nesiller boyu sürdü
Nesiller ödeyemedi çirkinliklerimizin bedelini
Sahip çıkamadık densiz benliğimize
“gurur” saydığımız aslında gurursuzluğun ta kendisi idi büründüğümüz
Tozpembeliklerimizi kurban verdik katran yüreklerimize
Kardelenlerimizi heba ettik bir soğuk nisan akşamında bir hiç uğruna
Ağıtlarımız yankılanır şimdi “yurttan sesler korosu” makamında
Ne yazanı belli bu bestenin nede derleyeni
Aslında kendimizdik bu çalgısız kör bestenin mimarı
Bir kuş tüyü yumuşaklığında yaşamak varken
Kirpi tüyünü tercihlerimiz kadar mutluluk hak etmişiz belki de
Ve bedellerini çok ağır ödedik ceylanlarımızın ürkek bakışlarında
Aniden canavarlaşan masum merhametin bir kız çocuğunun ufkunda
Ellerimizle taktık yağlı urganı kendi kitaplarımızı astık
Asarken “erkekleşiyormuşuz(!) ” sevdasından vazgeçmeden
Kıydık sevaplarımıza veballere daldığımızı umursamadan
Aldırmadan anaların yüreklerindeki kan gözyaşlarına
Ve bu daracık dünyada çok geniş hayatlar bulduk
Başkalarını sağa sola iterek iterken saygınlığımızı(!) arttırarak
Alın ile ter arasında saraylar kurduk ölüm frekansını hatırlamadan
Hep aynı dalgada şarkılar dinledik hep aynı dalgada boğulduk
Köşkler villalar alamadı arzularımızın hızını
Kör bir tünelin anlaşılmaz tatsız zevkinde idik
Trenin rayları da bizdendi kendimizdik
Alınteririni hiçe saymışken birileri
Çöp bidonlarını süper market gibi görürdü bir diğerleri
Bu tezattı beni benden alan
Bu anlaşılmazlıktı beni bana kıydıran
Bu formülsüzlüktü……………….