Fonda Karınca Gölgesi Şiiri - Mehtap Calgıc

bulut pıhtısı
doğduğum gökyüzünü hatırlıyorum
yıldızların hikayelerini
ayı hatırlıyorum
ve onun kim olduğunu biliyorum
şafağın eteğinden bacaklarını gösteren güneşi
yönüne dönüyorum
ve yürümeye devam ediyorum
bundan güçlü bir zaman noktası yok

geceyi ve rüyalarımı vereni anlıyorum
doğduğum anı
annemin bana bir nefes katabilmek için
ne kadar uğraştığını
ya babam...
çekiç sesleri ve çivi delikleri, toprak ve çapa
patatesi, biberi, bezelyesi
vişne ağacındaki o kuş sesi
ama en çok da
soğuk bir bardak suyuydum babamın
terli bir yorgunluk ertesi

ah pembe dünya, kırmızı dünya
sarı, beyaz ve kara dünya
ne çok yoruldum
kabileler, aileler ve tarihler boyunca
lucaların, bitkilerin ve
insanların yaşamlarını seziyorum
onları dinliyor, onlarla konuşuyorum
evrenin ve şiirin sırrını biliyorum
şoruları soran kalbim, öfkeli aklım değil
kalbim ki gökkuşağının annesidir
yağmurun ve şemsin spermi
her şeyi görür ve bilir

nemli, ucuz apartman duvarlarından
parlak rezidans camlarına
şehirli kahkahalardan, köylü tebessümlere
kalbim her şeyi görür ve bilir
ve hatırlar ne çok
ritmli dünyasında
şaşırmayı unuttuğu o küçük şeyleri

karahindiba
leblebi tozu ve kuş kafesi

Gnşk R.