Flu Şiiri - Emre Gürcan

kalabalığına aldanıp karanlığın
herkesle ayağa kalktı herkes.

ellerini ataş gibi kullanan o kadının
tenine üst üste eklediği cümlelerdi ellerim
eşitlik için organlarımızı örgütledik
oysa dudaklarımız iki farklı şehri gibiydi
bir ülkenin.
aynı dilin lehçeleri gibiydik o gece.
yalnızlığın birden fazla telaffuzu olduğu kesin.

o çengel iğneden nefesine
mermiden bakışlarıyla doladı nefesimi
-acıtmak bir kadının aynasıdır
ve her kadın eninde sonunda aynaya bakar- dedi herkes
çünkü herkesin acelesi vardı herkeste.
kol saatimin gecenin yırtıldığı santimetresinde
kuş bakışı akıyordu zaman.
-hep yüzün akacak değil ya yüzümden- dedi kadından adım
yerçekimine yetişti hızlanarak taşırdığı anlamın.
mermerden bir susuşla çapraz ateşte bıraktı sesimi.

herkes yabancıydı zaten
herkesle o kadar hızlı sustuk ki birden.
belki herkese ben söylemiştim
nedenini anlatamadım:

hep bir betimlemeyle yaşamış olarak öleceğiz biz
çekirdeklerinden türeyerek yasak elmanın.