Flû Şiiri - Özdemir Aydın 2

Her mevsim başka estin,
Her mevsim başka açtın.
Ben olgunlaşırken başak başak,
Sen kaçtın bucak bucak.
Her kış başka yaktın,
Her yaz başka üşüttün.

Aslında sen flû bir rüyaydın,
Ben rüyamdan önce eksiktim,
Sen dünyaya gözlerimi açtın.
Gömülü bir hazineydi hislerim,
Sen buldun, sen günyüzüne çıkardın.
Karanlık gecelerde kaybolmuştum,
Pusulasız, yönsüz ve yolsuz,
Ruhum isyana yeltenirken,
Bu şehrin duvarlar üstüme yıkılırken,
Yıkılırken gökler,
Enkazımdan, külümden sevda yarattın.

Aslında sen flû bir rüyaydın,
Kasırga vurmuş kırık tekneyken,
Sahile yabancı tayfayken,
Yılların izleri yüzümde oynaşırken,
Ruhum aç ve susuzken,
Aşkın en doyulmazını sundun.

Aslında sen flû bir rüyaydın,
Bu şehrin rezil uğultusunda çıldırmışken,
Kan damlarken sıktığım yumruklarımdan,
Yavrusu çalınmış kırlangıç gibi bağırırken,
Dokundun,
Sen dokundun parmaklarınla gönül telime.
Sen çalar, sen söyler bu koca divan.

Aslında sen flû bir rüyaydın,
Yolumun son viyadüğünde.