Bir varmış bir yolkmuş. Yeni zamanlarda bir şehrin uzak bir köyünde bir medresenin Falanca Bey’i varmış. Bu Bey, beraber çalıştığı insanları hiç dikkate almazmış. Padişahın emirlerini kendi anlayacağı hale getirmeden ve istediği sonucu alacağından emin olmadan kimseciklere söylemezmiş. Hatta bazen ne söyleyeceğini de unutur diğer halk mağdur olurmuş.
Köyün ahalisi medresede eğitim-öğretim gören çocuklarından bihaber yaşar, onların ihtiyaçlarını görmezler, neden? Diye soranlara da “akçemiz yok ki? ” derlermiş. Ama boşa harcadıkları akçeleri söylemezlermiş. Medresedeki çocuklar pırıl pırıl gözlerle muallimlerine bakar ilim öğrenmek için çırpınırlarmış.
Gel gelelim medresenin uzun yıllardır Bey’i olan falanca Bey, hep güleç yüzü ile herkese mavi boncuk dağıtırmış. O yüzden kimseler de medresede ilim öğrenmek için bekleyen çocukları görmezmiş. Orada okuma yazma- bilgi öğrenmek isteyen sübyanların kimilerinin ayaklarında giyecekleri çarıkları bile yokmuş. Muallimlerin bazıları kendilerine verilen akçelerin bir kısmı ile sübyanların ihtiyaçlarını gidermeye çalışırmış ama falanca bey “bunlara çok yüz vermeyin, bunlar adam olmaz” dermiş.
Yıllar sonra köye bir muallim tayin edilmiş.. Falanca Bey, onu bir türlü istediği gibi adam edememiş. Yeni muallim; varsa yoksa sübyanların birey olarak yetişmeleri, ailelerin medreseye sık gelmeleri, veletleri ile alakalı olmaları, onlara sevgi saygı göstermeleri gerekir dermiş de başka bir şey demezmiş. Bu yüzden yeni muallim çok sıkıntı içine düşüvermiş. Neyse ki padişaha yakın bazı vezirler durumu bilirmiş. Yeni muallime el altından destek olmaya çalışırlarmış. Niye derseniz, padişah şehrin güzellikleri, zenginleri ile o kadar vakit geçirirmiş ki falanca Bey’i umursamazmış.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta