Fiyakalıydı Kupam Şiiri - Hatip Hüsnü Ka ...

İlk okuldayken bir gün kapıda tıkırtılar,
Gel! Deyince içeriye girdi geldi muhtar.

Arkasında üç köylü, sırtlarında bir çuval,
Bunlar şehirden gelmiş dediler eğitmen al!

Çocuklara süt yapıp verilecekmiş bunlar,
Günde en az bir bardak içilecekmiş bunlar.

Amerika göndermiş, bizi tavlamak için,
Rusya'nın sahasından bizi avlamak için...

Her gün iki, öğrenci geçerlerdi ocağa,
Büyük kaşıklar ile başlar karıştırmaya.

Teneffüslerde herkes ellerinde kupası,
Sütünü alırlardı geldiğinde sırası.

Kimininki tahtadan, kimininki kevgirden,
Kimi kalaylı bakır, kimininki demirden,

Cam yoktu birimizde; çünkü kırılırdı o,
Hem de tutacağı yok, kulplu olmalıydı o.

Benimkisi farklıydı kupam plastiktendi,
Övünürdüm oyla çünkü o medeniyettendi!

Ne de olsa dedemgil Karaman'a göçmüşler,
Yani ki onlar şehir medeniyet görmüşler;

Onlar göndermişlerdi, su için buyla diye,
Yani anlayacağnız dedemgilden hediye.

Ötekilerse köylü hala tahta, kevgirle,
Nasıl içerlerdi ki üzerindeki kirle?

Benimki pırıl pırıl, kolay temizlenirdi,
En temiz benimkisi görenler imrenirdi.

Ama en son alırdım, biraz soğusun diye,
Hem de tembih ederdim biraz az olsun diye.

Çünkü eğiliverir, kamburlaşırdı kupam,
Yerime zor geçerdim; elim yakardı kupam.

Bizim medeniyetle ilk temasımız buydu,
Daha önce gaz yağı, şimdiyse süt tozuydu.

Medeniyet sütünün nedense tadı yoktu;
Fakat plastik kupamın havası pek çoktu!

Geçen gün bir kafede bir çay içeyim dedim,
Plastik bir bardakta gelince hayret ettim.

Hadi o zaman bizim hiç haberimiz yoktu,
Plastiğin zararından hiç bilgimiz yoktu,

Bu gün yine içiyor, sıcak sıcak bunları,
Nedense düşünmüyor olacak olanları...

Bile bile içiyor bu günkü modern insan,
Ahmaklıkta üstüne yoktur nedense insan!