Fiyakalı Yalnızlık Şiiri - Sevgi Gül İlkan

Samimiyetsiz bir kalabalığın
En fiyakalı yalnızıyım...

Tezat düşeni
İyi niyetime düğümleyip durmam
Bağımı koparır atarım...

Dili duada davranışları fesatlıkta olandan aklım çıkar!
Yanına yöresine bir daha yaklaşmam...

Minderi pamuktan olsa ne olur, dilinde taş dolu olanın!
Gider gönlü güzelin avlusundaki taşa otururum...

Dostluk ayağına siyah adımlarla koşanlardan iğreniyorum!
Çıkmaz leke gibiler; kendime bulaştırmıyorum.
Allah'a havale edip yoluma devam ediyorum...

İnsanlara sevdiğimi de, sevmediğimi de sonuna kadar belli ediyorum.
Sevdiğimin hoşuna gidiyorum;
Sevmediğimin sinirine sinirine basıyorum.

İki yüzlüden çok arkadaşım olacağına
Bir tane dostum olsun bin kişiye bedel olsun!..

Nezaketsizin tabağında bal olsa elimi uzatmam...

Mide tokluğuna değil
Yürek ve ruh tokluğuna önem veririm!..

Bu insan bana
Çiğlik mi, olgunluk mu katıyor diye itinayla tartarım!..

Dünkü halimden daha iyi değilsem, kendime okkalı fırça atarım!..
Kolay biri değilim, kendini yetiştiren olarak!..
Seçiciyim!..

Kendine samimiyeti olmayandan kimseye hayır gelmez!..
Samimiyetsiz insan en sahtekar insandır!..

Seçiciyim!..
İnsan, sırtına yüklemek için değil
Yan yana yürümek içindir!..

Herkesle de yıl yürünmez!.. Yürünmüyormuş...
Vakur duruşunla
Yalnızlığın kalabalığın olsun kendine!..

Yalnızlığım; huzura ve mutluluğa kalabalığım!..