Fiyakalı Ayrılık Şiiri - Fırat Yetiş

Bu gün gidişinin yıldönümü
Birazdan kurulur hüzün masaları
Kadeh kadeh dolar gene gözyaşları
Akşamın sancılı geçişinden sonra
Gece sabaha ayak sürerken
İçimin fecrini kızılımsı hasretin sarar
Oturur döşüme neşter kesiği bir sızı
Özlemi çok olanın vuslatı güzel olur derlerdi
Oysa ayrılığı yaman olanın ölümüde yakın olur..
Bin yıldır suyunu g’özleyen toprağın oyukları gibi ,
Hala yolunu gözler
Sensiz üşüyen nefesim

susmak ;
t’aşınmayacak d’ağ olsa da insanın soluğunda
Ayağının altında ezilecek
Yağmur damlasının kalbine damıttım sözlerimi
Dudağıma kadar mayınlar içime döşense de
yüreğimin çarpıntısı kadar sessizdi feryatlarım yine de
Al senindir sevgili
tuzuna bandır
dudağının kıvrımında
yeniden yeşersin çiçeklensin
Avazı yitik mülteci şiirlerim

Kapatınca gökyüzünün ışıklarını
Gökten inen vahiy gibiydi yalnızlık
Ve durmadan cama vuruyordu fiyakalı ayrılık
Şimdi İliştirsem de aynaya içimin hüzün sarısını gizleyen gülüşlerini
Nafile
Loş Işıkta acıya parlayan satırlarım beni veriyor ele..

Duvara yansıyan gölgem gösteriyor çaresizliğimi
Akacak denizi olmayan nehir gibiyim
Kendi içime içime ç’ağlarım..
Ki kolay değildir
her gün ölüp
yeniden doğduğun
bedenin kafesinde çırpınmak
Ama yine de umutla
Gelirsin sandım
Zamanla anladım
Sanmak ziyan olmaktır...

Yemin olsun !
Çölü susuz soğutana
Ateşin kalbinde çiçeği yetiştirene
Yemin olsun
Denizi bir asa ile yarana
Göğü sütunsuz ayakta tutana
Dön artık n’olur !
D’okunsun gözlerin gözlerime
Sökülsün gayrı hüznün pası didelerimden
Ruhumu c’anımdan çekecek kadar
Payımı aldım ayrılığın deminden
Şimdi zaman sarnıcına salıncak kurar senli düşlerim
Esmese de bana doğru rüzgarın
Şehrime yağmasa da yağmurun,
Ah be sevgili
hala içimi köz misali
durmadan yakar kavurur varlığın..

Ankara