Bitmişti ne yazık ki
Her şey
Gidiyordum yine
Bilmecesine
Boşalmış başımın bir yeri sanki
Öylesine süzgün ölgün bir nesne
Böyle nasıl biteviye giderdi
Gidermiş demek ki
Boğucu şimşekler yerleri deldi
Bitti
Her şey
Yoruldum
Ayaklarım titrek
Önümdekiler eğreti
Yalnız ayrı seyrek
Küçülüp eriyor
Her şey
Geriye kalan silueti
Nice yerleri geçerek
Bir meçhule gidiyordum
Derinden çok derinden bir inilti
Üstüme geliyor
Gözlerime mavi bir ışık değdi
Önümdeki engin bir denizdi
Faleze bir an bitkin oturdum
Ne kadar zaman geçti
Diye kendi kendime sordum
Deniz ıpılık fevkalâde
Bir ara ufka bakarak durdum
Ötelerde ışık huzmeleri indi
Gökyüzü yaklaştı sanki
Öyle bir kalabalık üşüştü ki
Ayaklarım birden yerden kesildi
Şaştım elim onun elinde
Menekşeler gülümsedi
Deniz artık çok geride
Hayatın yeni cilvesi
Perdelenen gerçekler
Birer birer serildi
Meğer bir ömür çilesi
Bizden öncekiler
Derler
Hep demişler
Ötelerin en güzel hitabesi
Gerçekler
İşte önünde
Gör dediler
Her şey
Görünmeden birdenbire gittiler
Onlara çok pek çok teşekkürler
Onun bana hediyesi
En uzun senfonisi
Hele o fısıltılı sesler
(29.06.2004 13.00 - Adana)
Arif TatarKayıt Tarihi : 13.7.2008 00:39:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
İnsan, çoğu zaman fısıltılı sesler duymak ister; sanki her şey insanla konuşur; hâl diliyle fısıldasın ister... Aslında o kadar fısıltılar var ki onları duymak gerek... Bu şiir farkında olmadığımız, olamadığımız fısıltılar için yazılmıştır... Sen de şöyle bir dinle, ne duyuyorsun? !
YENİDEN OKUMAK GÜZELDİ DOST...
Kutladım bir kez daha...
Zevkle okudum şiiri Arif Hocam Saygılar selamlar
Bazen engin gökyüzü bazen durgun bir göl...Ama illaki gösterir kendini...
Kutlarım bu güzel şiir ve şiir yüreğinizi..
Saygılar.
TÜM YORUMLAR (30)