Fısıltı Şiiri - Ayla Korkanç

Issızlıkta yaprak kımıldamıyordu.
Neydi o fısıltı?
Hazan, hüzün vakti.
Terk edilişlerin mevsimi.
Siz öyle sanın diyen uç uç böceği.
Yılan bile yalanlarımızdan bıkıp, kafasını toprağa saklamış.
Gölgeler, başlamış yalnızlarla arkadaşlığa.
Karanlık dağların ardında taa oralardaymış.
Masal gibi ama gerçek!
Bize hayatı öğretip yaşamı sevdiren göremediğimiz güzeller.
Yalnız kalınca bakın bunlara.
Nerede sonumuz anlasanıza.
Nefes kadar yakın ölüm.
Kayıp gitmeden bitirin kin ve hainlikleri.
Bazen tek ben mi hissediyorum, görüp biliyorum
diye huzursuzlanıyorum.
Başıma gelenlere hoş geldiniz diye kollarımı açıp,
göndermemekte ısrar ediyorum.
Sevin kendinizi, yaşam sonsuz değil ki.