Fısıltı Şiiri - Mehmet Çoban

Kalbi kırık
Kuştu
Uçtu, uçtu, uçtu
Maviliklerde kayboldu

Rüzgârları arkasına aldı
Yıldızları kamçıladı
Ay yarıldı

Seyretti dağları
Yeşil ormanları
Düz ovaları
Kurakları

Derelerden su içti
Önüne çıkan yalanları biçti

Kurtlardan kaçtı
Kartallarla savaştı

Geri döndüğünde
Üstü başı yoluktu

Alnında kan lekesi
Gagasında zulmün leşi

Bir bacağı kırık
Bir gözü çıkık
Nefesi çığlık

Madalyalar tükenmişti
Sahte kahramanlara verilmişti

Bütün apoletler titredi
Hiç kimsenin hoşuna gitmedi

Çıktı bulutlar üzerine
Kuruldu dümenine
Elinde yelpaze
İbiğinde şemsiye
Selam çaktı güneşe
Güneşte patlayan ateşe
Üfürdü nefesiyle
Gülümserken yeryüzüne
Yeryüzü tükürdü yüzüne

Bir deri bir kemik
Fırladı gökyüzüne

Gökyüzünde şenlik
Fısıldadı özgürlüğe

Coşkular haykırdı
Düzene aykırı

Dillerde şarkılar
Rüzgârlarla dolaştılar
Bulutlarda buluştular
Sesiz kulaklara konuştular

25.04.2013 – İzmir