Fısıltı Şiiri - Zeynep Nilgün Gökçeöz

Biraz bekle,
İki ağacın altında sonsuzlukla konuşuyorum.
Aklıma sığmıyor düşlerin centilmen yenilgileri
Bunun için zamanın ötesinden masallar toplayıp
Düşlerimi sarmaya çalışıyorum…

Karanlık dokunuyor göğün tezgahlarında
Aşılmaz yollar gözyaşlarıyla ıslatıyor geceyi
Yolumdaki umut
Bir avuç ay ışığına yoldaş
Yıldızlarla sevişiyor çılgınca
Işığa sığınak karanlık
Usulca sokuluyor geceye
Ana rahmine düşüyor sevda.

Söyle haydi göğsümdeki şaki
Bozkırlarımın terli şarkılarını
Toprak kokusunu namluya sürüp
Fırlat kelimelerimin gün dönümüne
Binlerce tomurcuk serpilsin erguvanların gölgesine
Sürgün versin aşka yazacağım sözler
Gizli isyanlarım döllensin
Feveran eden tenimde.

Uykularımdan sıyrılan eski bir hüzün
Güze çalıyor şimdi
Ve biliyorum anılarımın telaşlı heyecanları yok artık.
Eskimeye yüz tutmuş masanın üstüne uzanıp
Gökkuşağına uzanmaya çalışan çocuk sesleri de yok artık
Bildiğim tek ezber
Dudak kenarımdaki sessizlik
Dokunulmayan el
Dinmeyen özlem
Ve soluğumu kesen bildik bir gece.

Adı yedi iklim olan sevmek…
Heceler bırakıyorum lal olmuş dilimle
Ellerine bulaşan sevdaya
Parmaklarına sinen
Tütün kokusunu çekiyorum içime
Ülkemdeki en güzel baharı hatırlıyorum
Dağlara düşen güneş yankılandıkça
Susuzluğum geliyor aklıma
Her yudumda
Dudağımdaki şafağı uyandırıyorum
Güneş düşüyor içime…

Biraz bekle,
Gözlerime taktığım mahcup ve duru senle geliyorum
Biraz daha bekle
Sana doğru tenim soğumadan
Binbir hüznün içinden
Sevdamın sevabıyla geliyorum.