Fısıltı Şiiri - Taş İskele

Bizi delirten kafa olsaydı,
Sözcükleri kuşanır mıydı yürek?

Sustuğunca anlatamazdın belki,
tek sözcükte oğul vermezdi uzak bakışın. Arafında içine düşmezdi kuyular.
Yokluğuna yazan gözlerin,
diline düşürmezdi hiç'i.

"Hiç" , bayram yeri olmazdı yevmî. Yevmiyesi delice bir tezât olmazdı varlığın. Susmazdın.
Aklın kaygını tetiklerdi.

Bana sustuğunca suskunum.
Yoldaş olmadığın ayırdına dahi varmayıp,
asıl olan yol mu, yoldaşlık mı hesap etmeyip,
yol nereye ben de oraya,
Yol kimin ne önemi var ki?

Sularının kabarmasına deli olsam da,
debisi düşünce içinin,
akarına bıraksam yüreğimi,
gecene yakamoz olamazsa içim
benzer limanlarımız var demir attığımız.

Delilerin en çok yaptığı şeymiş sanılır ya sığınmak...
Sansınlar.
Her limanda bir yolcu alan gemiler..

Susmaya sığınırız da kaygıdan uzak.
Delilik hüküm giymemiş ise akıl tarafından, neden konuşmadığımız da sorulur.
Oysa.
Bize yer yok, yerimiz, mülkümüz yok.
Kim ne bilsin nerede olduğumuzu.

Yanıtı çok belli şeyler ortasında,
bize yanıt vermeye tenezzül etmeyen denizimiz.
Demir attığımız sığlıkta,
boğulmak içimizde.

Seni çiziyorum,
Tıpkı, kendini güz rengine boyadığına tanık olduğum
ilk günkü kadar resmediyorum içim de...

Seni hiç görmeden sana uzak bakış çizdiğimce,
bir pencerenin önünde dışarı bakıp,
içini görüyordun.
Senin kadar suskudandı sana bakışım. Özürümüz kendi dışımıza.
Engel dahi değildi penceredeki cam. Suyuna ay olmaktan öteydi suskuna banmak suskumu.
Şimdiki kadar. 
İçimi içine düşürmek,
yersiz yurtsuzluğuma iskân.

"İçmek"

İçelim mi demek.

Kafayı sıyırıp yürekten.
Senin müzmin muhafeletine eşlik etmek.
Yüreği sıyırıp kafadan,
Yürek nereye biz oraya...

Kafayı sıyır,
yerimiz yurdumuz bir avuç.
Ayası ayamda avcunun,
Fal bakan çingeneyiz,
Eskimiş sevdasını,
Serince bir yerde seyre dalan yüreklerin,
Ayan olur bize susmuş  çığlığı...

Delice bir fısıltıdır şiir...