Fısıldıyorum Şiiri - Mehmet Çoban

Soğuk hava buz kesiyor
Kuru bir ayaz sert esiyor

Yüzüm ayaza teslim
Cebimde üşüyor elim

Kalabalık yolda yürüyorum
Çeşitli insanlar görüyorum
Hayalimi deftere dürüyorum

Eskiden tanıdık tanımadık selam verilirdi
Şimdi ise tanıdıklara bile selamlar kesildi

Neredeyse herkes yabancı
Eskisi gibi değil dostluklar kalıcı

Bir telaş var insanların yürüyüşünde
Bir yerlere yetişeceklermiş gibi hem de

Yetişebiliyorlar mı bilmiyorum
Bende onlarla birlikte yürüyorum

Ömrüme ömür katan inancım var benim
Biliyorum bu dünyadan geleceğe gidenim

Hayallerden, düşlerden öte gerçeklerim
Hayatımı umutla dolduruyor düşündüklerim

Birçok insan gibi şikâyet edebilirdim
Birçok insan gibi çaresizim diyebilirdim

Her olumsuzlukta umutları tazeledim
Yarınımı, daha inançla, daha sevgiyle yeniledim

Umudu yitirmeyen insanları gördüm, ateş gibiydi gözleri
Konuşabilselerdi, her yeri, her şeyi yeşertebilirdi sözleri

Biliyorum, değişik metotlarla susturuluyor insanlar
Değişmez ilkelerle, dayatmalarla konuluyor sınırlar

Onlarla birlik olup yürüdüm geleceğe
Selam söyledim. yarına umutla bakan binlerce yüreğe

Biliyorum yorum yapar insan gördüklerine
Ya yalnızdır, yalnızları oynar kalabalıklar içinde
Ya da kalabalıklarla çoğalır insanlık erdeminde

Ben insanlarla çoğalmaya yeğledim yazlığın ötesinde
Her bir insana sevgimi gönderdim onlar bilmese de

Çıkarcılar insanları ayırma peşinde
Bense birlik istiyorum inancın ateşinde

Düşünceler, sesler, duygular coşuyor kalbimde
Yakalım, yok edelim ayrılıkları inancın ateşinde

Biliyorum bugün binlerce kardeşim doğdu hayata
Rengi, ırkı, dili, inancı, yaşamı ayrı, yaşıyor hayatta
Fısıldıyorum onlara sevgiyle yaşayalım yerle gök arasındaki katta

29.01.2012 - İzmir