Fısıldayan Gözler Şiiri - Rüstem Badıllı 3

I.
Sokak lambalarının sarı ışığında,
Kahvehanenin kapısı,
Bir zamanlar beklenen dostlar şimdi,
Yalnızca anılarda kalmış bir yudum.
Masalarda unuttuğum şarkılar,
Yüzümde düşen gölgeler gibi,
Söyleyemediğim sözler, hepsi yarım,
Düşlerimde çiğnenen ayak sesleri.

II.
Baharda açan çiğdemler gibi,
Sarhoş bir rüzgar dans ediyor,
Tütün tarlalarında gün batarken,
Kokusu sarar her yanı.
O büyük coşku,
Unutulan köy evinin kapısı,
Bir zamanlar neşeli,
Şimdi hüzünlü bir gülümseme.

III.
Yüzümdeki çizgiler, yılların kanıtı,
Düşmüş bir yaprak gibi,
Hayatımda geçmeyen bir mevsim,
Birdenbire hüzün doluyor gözlerime.
Kırlangıçlar uçarken gökyüzünde,
Kıvrılıyor rüzgar, karamsar bir melodi.
Hepimizi hatırlatıyor,
Her bahar, her sonbahar.

IV.
Yıllar geçse de içimde bir ses,
Sonsuz bir denizde kaybolmuşum gibi,
Kayıp bir yıldız peşinde koşarken,
Dünya duruyor, ben yürüyorum.
Gözlerimde yaşanmış her an,
Bir resim, bir anı, kaybolmuş bir hayal.
Hüzünle sarıp sarmalanırken,
Hayat yine gülümser, acıyla.

V.
Dostlarım, yanımda birer birer kayboldu,
Kimi uzaklarda, kimi çok yakın,
Ama her birinin hatırası,
Bir düşte yanımda fısıldar.
Geceleri yudumladığım sigara dumanı,
Gözlerimde gizlenmiş umut.
Bir gün dönecekler,
Bir gün buluşacağız.

VI.
Köyün içinden geçerken,
Ellerimdeki anılar, birer birer dökülüyor.
Çocukluğumun gürültüsü,
Şimdi sessizliğin pençesinde kaybolmuş.
Tahta köprüde duruyorum,
Su akarken, sular bana fısıldıyor.
Zaman geçerken, unutulmaz hayaller,
O çocuk gülüşleri, şimdi hüzün dolu.

VII.
Geceleri yıldızların altında,
Kendimle konuşuyorum,
Sonsuz bir sessizlikte,
Bir yabancı gibi kaybolmuşum.
Bir gün belki, buluşacağız,
Kayıp yıllar, kayıp dostlar.
Her birinin anısı içimde,
Bir yangın, bir soğuk rüzgar gibi.

VIII.
Gözlerim karanlık bir suyun derinliğinde,
Ne zaman bir yudum hayat içsem,
Dudaklarımda soğuk bir tebessüm,
Unutmak için zorla gülümsüyorum.
Kimi zaman neşeli, kimi zaman hüzünlü,
Yaşamak zorunda olduğum bir rüya.
Her sabah yeniden doğarken,
Karanlık düşünceler içimde.

IX.
Ama hayat, hayalden bir nehir gibi,
Akıp gidiyor, ben duramıyorum.
Yüreğimde bir ateş, bir yangın,
Söndürmek için her yolu deniyorum.
Dostların gidişi, birer birer,
Birer birer sönüyor ışıklar.
Ama içimde bir umut,
Bir gün yeniden buluşacağımızı biliyorum.

X.
Hayatın içindeki tüm hüzünler,
Birer birer siliniyor.
Belki de yeniden yazacağım,
O eski güzel günlerin hatırası.
Her bir dize, her bir söz,
Bir umut, bir özlem, bir sevda.
Bir gün gelir, yeniden doğarız,
Kayıp yılların gölgesinde.