Firuze Şiiri - Ali Uzel

Hiç birşey parlayamadı gülüşün kadar
Soyutlandı imkansızlığın,parmak uçlarından.
Omzundan düşsem yere,yerden uçarım saçlarına,
Benim Mecnun olduğum Firuze,Leyla başkalarına
Afların bana duamı,bendime degmez nazar
Alnına konan busem yokluğunda başbaşa benimle.
Ömrümüzü ayıran ince cizgi katılmış kaşlarına
Düzlükte yaşadık aşkı Firuze,varamadım yokuşlarına

Yakamoz oluşsun gülüşün ugruna,sahilin ucuna dek.
Yeni sulara yelken açsam,eski dalgalar yüzüme çarpar
Olamadık biz seninle,rakı içmedik varlığına
Şimdi kaldırıyorum kadehi,yokluğun uğruna
Sırma sicim saç tellerin bana başak saklasın
Elimden tutan dostlar yoklar firuze baş ucumda.Gitme firuze.Ben kendiyle kavga eden bir adamım
Yoklar gündüzümde,geceme düşman hepsi aslında
Bakarsan aslına,çömelim rakı masasına.

Anlatın bakalım dostlar.Firuze kadar güzelmi yariniz.Sakın olaki güzel demeyin.Firuze benim göz bebeğimde biricik.Şu rakı benim goruntumu çift eylese bile bir tane firuze.
Sakın...Firuzeden konuşalım olmazmı.
Mesela kuşlar kadar cilveli,meltem gibi serin oluşunu.
Güneşe çıkınca sağ taraf saçları sararırdı.
Konuşalımmı güneşin Firuze yanında anlam buluşunu?
Yapmayın dostlar.Açmayın başka konu.Ha rakıyı peynirsiz içmişim,ha firuzesiz.
Anlaşalım şu konuda.Ağlarız be dostlar konuşup onuda.
Ama ilk Firuze.Denize düşsem denizin dibinde firuze,kanatlanıp uçsam bulutlar onun saçları.Onunkide pamuga benzerdi.
Ondan ben pamuga dokunamaz oldum.
Hatta firuzenin kokusunu burnumdan kiskanır oldum.
İcelim dostlar.Kaldırın kadehi.

Açılırım yelken olup fırtınalı dalgalarına
Katılırım gündüz olup gecenin ortasına
Serilirim körkütük dostlarla rakı masasına
İstersen az içerim Firuze ,bölünürüm gönlünün sofrasına
Ağlak suratınla,yaşlı gözlerini görsem düşerim kalp arkasına
Bardağın dibi göründü,doldur saki  hatırasına
Bügün icecegiz Firuze.Yokluguna.Bak insanlara seni anlattım.
Başka kadının ismini duymak istemedi dimağım.
Rakı içecektik...
Senin gözlerin ufukta,ben gökyüzünün ortasında.
Şehir dört buçak,gönlüm beş köşe,yağmurun altında