Firuzan Şiiri - Osman Baş

FİRUZAN...

Şimdi yüreğime karlar yağıyor
Dağ yangınları sönmüyor Firuzan
Gözlerimden kalbime gül akıyor
Kimseye sözüm geçmiyor Firuzan.

Aklın iflas ettiği anlardayım
Vurgun yemiş günün saflarındayım
Akşama yürüyen sevdalardayım
Gecemi, gündüze kardım Firuzan

Seni, sadece seni yaşıyorum
Sensiz, sessizce sana akıyorum
Hala güzel bir rüya yaşıyorum
Seni ne çok seviyorum Firuzan ..

Adına hasret konmuş bir davada
Ağır bir makam, yıldızlar faslında
Adı yangına çıkınca bozkırda
Zincirleri kıramıyor Firuzan

Kime, nerde, neden, nasıl uğrasam
Hangi taşa, saza söze bağlasam
Bu yangını neyle, nasıl dağlasam
Aşkın hasreti bitmiyor Firuzan.

İki gönül ara sıra dillenir
Birkaç söz, iki kelamla delinir
Aklıma düşünce gönül dellenir
Ha deyince birleşmiyor Firuzan

Bu bir aşk hikayesi, adı hasret
Damla damla ikram edilen kudret
Mutluluk için ödenince diyet
Göz yaşlarım üstün gelir Firuzan

Erenler aşkıyla, aşkım yol bulur
Leylaklar gecelerle yoldaş olur
Biliyorum, sular böyle durulur
Böyle aşka sabır gerek Firuzan.....
Osman BAŞ
14/07/2005- Tokat