Fırtınasız Liman Şiiri - Kemal Tahir Özcan

Hayatın başlarında, yürürken adım adım,
Sevgini ve öfkeni, birlikte yudumladım.
Bana kızdığın zaman, tenhalara çekilip,
Kavga edip kendimle, gizli gizli ağladım.
Sevgini ve öfkeni, birlikte yudumladım.

Ürkerek başım önde, elini öptüğüm an,
Kollarında bulurdum, fırtınasız bir liman.

Sesinle uyandığım, sabahları özledim,
Belki görürüm diye, bulutları izledim.
Kabrinin üzerine, yağmur gibi dökülüp,
Gözyaşları içinde,hayalini gözledim.
Sesinle uyandığım sabahları özledim.

Zor oluyor sensizlik, kilitleniyor zaman,
Şimdi nerelerdesin, ey fırtınasız liman.

Veda bile etmeden, gittiğinden bu yana,
Açınca gözlerimi, varlığın erer sona.
Selvi ağacın gibi, başucuna ekilip,
Delerek mermerleri, ulaşacağım sana.
Gözlerini açarak, ne olur ses ver bana.

Yanına kıvrılayım, duygularım kanrevan,
Toprağında bulayım, fırtınasız bir liman.

Her anneler gününde, sükutum buz tutuyor,
Yüzlerce karabasan, düşlerimi yutuyor.
Kalıyor mezarlıkta, taşlarına takılıp,
Yüreğim bende değil, toprağında atıyor.
Her anneler gününde, sükutum buz tutuyor.

Ninnisiz geçirdiğim, geceler birer tufan,
Kollarına hasretim, istemem başka liman.