Fırtınam Şiiri - Zeynep Demirel

Bir fırtınada savruluyorum
Rüzgar nereye eserse
Düşünmüyorum
Konuşmuyorum
Yüzümde gülümseyen bir maske
Gözyaşlarım usulca süzülüyor kimse görmeden
Anlatamıyorum içimdekileri
Anlatsamda anlamıyor kimse
Celladına aşık bi çare
Kimsesiz kanatları kırık kuş misali
Kimse duymadı feryadımı
Kimse elini uzatmadı
Yapayalnız kaldım
Denizin ortasında kalmış gemideyim
Alabora oldum fırtınamda
Sessiz çığlıklar atıyorum artık
Nasıl olsa duyanım yok
Yardım edenim yok
Sadece bekliyorum fırtınanın dinmesini
Ne zaman biter bilmeden
Ben çok yoruldum düşmekten
Kalkacağım günü bekliyorum
Kalktığım gün yaşatacaklarımı
Soracağım hesapları bekliyorum...

12/09/2024 --- 19:40