Fırtınalar Kopuyor Şiiri - Gürkan Gürel

Fırtınalar kopuyor yüreğimde,
Şimşekler çakıyor düşlerimde.
Peki buna ne diyeceksin?
Sen yeni sevdalara yelken açarken,
Kalbimin kıyılarında bağlı duran,
Ufak sandalımız da gitti,
Alabora oldu şimdi.
Sen kalsaydın eğer,
O açılıp gider miydi?

Nerede mutlu günlerimiz,
Her gün onları anarım.
Kayboldu gitti izlerimiz,
İşte ben ona yanarım.
Hiç böyle sevmedim ben,
Hiç böyle bağlanmadım.
Ayrılığın bu acısını,
İlk kez seninle yaşadım.
Mesele ilklerse eğer,
Sen ilk ol dedin de ben son da mı kaldım?

Gittiysem sen kovdun beni,
Bir gün bir an bile,
Terk etmedim seni.
Şahidimsin ey deniz!
Yıldızlar, gece ve banklar,
Sizlerde şahidim olun ey çakıl taşları!
Ve şarapçı amcalarım!
O kal dedi de ben kalmadım mı?

Gündüzü geceyi geçtim artık,
Değil gerçekte,
Düşlerimde bile alev alev,
Yanıyorum.
Haydi durma söyle bana!
Ayrılık ateşten gömlekse,
Sen giy dedin de ben giymedim mi?

Ve şimdi...
O ceylan gözlerinle bakma bana!
'Yaşıyor musun? ' diye sorma,
Sen vurduktan sonra ben ölmedim mi?
Sen öl dedin de ben ölmedim mi?