Fırtınalar Estiriyordun

elim kolum zincirlerle bağlıyken
ben yara bere kanlar içinde iken
yaramı sarmaya dost arıyordum.
ben dikenler üzerinde sürünürken
sen düşmanlarla dans ediyordun.

ben ateşi söndürmeye çalışırken
isi dumanı, lekeyi sileyim derken
sende bir taraftan körüklüyordun.
her kes göz yaşını bir bir silerken
ben göz yaşlarımı tutamıyordum

ben hıçkıra hıçkıra boğulur iken
kahkahalarla zevkle coşuyordun
sen hayatın sarhoşluğunu yaşarken
beni diri diri mezara gömüyordun.
ne alemse, deliliğe doymuyordun

bırak sen benim gülüp sevinmemi
ağlamak bana dahi, çare olmuyordu.
herkes elele, mutlu mutlu gezerken
sen halaylarda mendil salıyordun
her defasında, içimi karartıyordun

ben yaşamım uğruna savaş verirken
bir tesseli vereceğine, aşağılıyordun.
ben can çeke çeke sabır sabır derken
göğsüme ne hançerler saplanıyordu
kafamı duvara vurmayla yetiniyordum.

fırtınaların ıslığı kulağımı delerken
üstelik, bir de sen rüzgâr estiriyordun.
utanç tohumlarını sağa sola ekerken
bırak seni, kendimden utanıyordum
ne belayse bir türü kurtulamıyordum

ben hayatın tozu toprağında boğulurken
ben kaderin tokatından,sendelerken
tutman lazımken, çelme takıyordun
ben zifri gecelerle,sabahı beklerken
ne hikmetse, zamanı geriye sarıyordun