Fırtınalar Durdu Şiiri - Abbas Paksoy

Sevgi görmedim, şu ömrümde.
Söz’üm, söz’ü kesmiyor, durdu.
Kasırgalar kopan, gönlümde.
Fırtınalar, esmiyor durdu.

Damar’ımda, çağlardı kan’ım.
Gül’den gül’e, koşardı can’ım.
Mazide kaldı, bütün anım.
Azgın sular, taşmıyor durdu.

Yorulmazdım, taş’lı yol’larda.
Sevgi arardım, tüm kol’larda.
Dolandım, perişan hâllarda.
Yorgun gönlüm, koşmuyor durdu.

Gördüğüm güzel’i, keserdim.
Bu gül, benim diye, yasardım.
Yüz vermeyince de, küserdim.
Ferli göz’ler, bakmıyor durdu.

Gezdim, dolaştım, diyar, diyar.
Dört mevsimden, sevdiğim bahar.
Bulamadım, gönlümce bir yâr.
Tatlı dil’ler, şakmıyor, durdu.

Üzerime, ruh yel’i esti.
Kırıldı, gönlümdeki testi.
Paksoy'um, umudunu kesti.
Cansız beden, kalkmıyor durdu.