Firtinalar Şiiri - Ebubekir Dogan

Firtinalar kopuyor yüregimin icinde,
Deli dalgalarla bogusuyorum kendi kendime,
Dalgalarin icinde yüzen bir gemigibi,
Savruluyorum okyanuslarda ufak bir sandal gibi.

Bazan sahlaniyor deli gönlüm Küheylan misali,
Tirmaniyor kafdaginin zirvesine dogru,
Cekiyorum nefsimin dizginlerini,
Yoksa asiracak beni kaf daginin arkasina.

Cirpiniyor göysümün icinde bir kus misali,
Carpiyor kalbim,disari firlayacakmisgibi,
Deli deli esiyor nefsim sam yeli gibi,
Sallaniyorum bir oyana bir bu yana, agac misali.

Dev dalgalarla bogusuyorum okyanuslarda,
Orada bir liman var,yelkenler fora.
Atiyorum kendimi firtinalardan koparcasina,
Demir atiyorum ben,hakkin huzuruna kiyamda.

Ey deli nefis sakin saldirma saga sola,
Dizginlerin elimde,kurtuldum sanma,
Hakkin huzurunda sakinlesirsin sen anca,
Bunun farkindayim,gaflete düstüm sanma.

Biraksam asacaksin kafdaginin ardina,
Atacaksin beni dipsiz bucaksiz ucurumlara,
Üc bes günlük zevki sefa icin,yalan dünyada,
Yakacaksin beni, ebediyen nara.

Yeter artik ardindan kosmuyorum,
Uymuyorum sana daha ey nefis,
Bin bir kiliga girip güzel gözüksen bile,
Gelmeyecegim ardindan bir daha.