Fırtına Sonrası Sessizlik Şiiri - İsmet Can

Yaşamışken aşkın ilkbaharlarını
Sen, çiçek açmıştın dalında
Ve o çiçeği, barındıran dal bendim
Genizlere yayılırken, baharın kokusu
Floral ikliminde gezerken, kendim
Aşkın yıldırımlarıyla güçlenerek
Yağmur öncesi fırtınaları, yendim

Abartı değil, yaz güneşine direnmek
Kolay mı, aşkın kılcal yaprak damarı olmak
Fotosentez yerine, asit yağmurunu solumak
Kolay mı dala, çiçeğini gözü gibi korumak

Sonbaharın korkuları yerleşir yüreğe
Önce yaprakları sararır düşer
Ayrılır gider, dalın kalın kollarında
Savunmasız kalır çiçekler, açıkta
Dağılır rüzgarda, narin vücudu, uçar kaçıpta
Son bulur vuslat, ebedi yollarında

Kışın soğukları zapt eder, yüreğin zirvelerini
Ve bir isim konur buna, fırtına sonrası sessizlik
Ecelin türevleri fırlar dışarı, sur'un deliklerinden
Diliniz varmasa da buna, isterseniz deyin densizlik
Halbuki ne rüzgarlara dayanılmıştı birlikte
Ne sancılı doğuşlar gerçekleşmişti
Bu ölümün hafifliği kadar kolay olmamıştı
Ve ecelin bardağı, hiç böylesine silme dolmamıştı

13 10 2009