Fırtına geçişi Şiiri - Ali Gürkaş

Gülmemiz bir dünyayı özgürleştirecekse yolumuz yangınlarla dolu gül bahçesinden geçer.
Bulutlu havalar karşılar bizi, kırmızı halılar yerine,
Karanfiller bırakılır, siyahlar yakışır gitmene.
Denizler üstümüze suçluymuşuz gibi gelir.
Ağaçlar fırtınalara bir müddet sonra dayanamaz.
Beraber ektiğimiz ceviz ağacı da, zeytinde.
Size gelirsek mavi giyinen bayan...
Siz çok kötü bir kötüsünüz.
Beni bu kargaşada yeşil gözlerinizden mahrum bıraktınız.
Bana gelirsek ben çok iyi bir parasızım..
Aşk fakiriyim.
Kayda değer tek şeyim kalemim.

Pencereler kapanır rüzgarda.
Ellerin tutar ellerimden
Ben göremem.
Hissederim.
Tütün kokan ellerini tutmak benim mezaretimde ölüm.
Kalabalıkta katılım belli...
Ellerimle açarım odamdaki resmini
Perdeleri kara çalmış, gözlerin yılları yıpratmış.
Yaşlanmış sokaklar, evlerin tahtaları, romatizmalarım azmış.
Bir çocuk annesini evden atmış.
Ak bir karanfil şiirler yazar.
Sonra Akdeniz serinler...
Ege’de.
Akdeniz’de dağlar Karadeniz’e benzer.
Sevgilim şimdi ben baştan başa seninle miyim?
Sen bana ondan haber ver.
Unutuldu kafesimden kaçan tren
Ve her şey unutuldu mu gerçekten?
Yıllar sildi geçti içimden seni.
Bir ben kaldım dört işlemden geriye...
Öğretmenim bana sevmeyi baştan sona bir kez daha öğretsene.