Fırtına Şiiri - Esel Arslan

Güneş bulutların ardında saklamış kendini
Bir toz bulutu sarmış etrafımı
Gözlerimde acıtan kum tanecikleri
Kafatasım içinde kaynayan beynim
Karma karışık
Zakkum çiçekleri gibi rüzgarlarda salınıyorum
Yapraklarım bir yerlerde sürünüyor, bir gökte.
Bunca yılın yıpranmışlığı, yorgunluğu
Direnmekte hala.
Durulsa artık bu deli yürek çarpıntıları
Böylesine acımasız esmese rüzgarlar
Dalgalanmasa enginler gibi aklım.
Yüreğimden sızan kan ulaştı ayaklarıma
Akıyor usulca toprağa can suyum
Tükeniyorum.
Yürü diyor içimdeki çığlık yürü
Ardına bakmadan yeni fırtınalara doğru
Ama ve nasıllarınsa cevabı yok
Bir çam kozalağı gibi düştüğünde dalından
Şahrem şahrem yarılmayacakmı ardındaki yürekler.
Kimse böyle olsun istemedi
Sevdamdır, gönlümdür söz dinlemeyen
Yaşamımın son deminde çizdiğim üçgen
İç açılarının toplamında hapsetti birden.
Dağılsa toz bulutlarım
Toparlanıp durulsa aklım
Çareler arar dururum
Ararken yoruldum, kendi içimde boğuldum.
Yeniden güneşi görebilsem, sıyrılsa bulutlardan
Merhaba yorgun adam, merhaba dese
Çıkarsam cebimdeki çocukluk umutlarımı
Zakkumlar yeniden çiçek açsa birer birer
Kanamasa yürekler
Kan sızmasa ayaklarımdan toprağa
Yürüsem çağıran sese
Kimseleri acıtmadan, incitmeden, üzmeden
Mümkün mü?
Mümkün mü ulaşmak acaba?
Günlük güneşlik sabahlara.

Ankara- 2006