Fırtına Şiiri - Hüzün Yücel

Hava ağır ve puslu
Grisinde garip bir hüzün var
Tıpkı benim gibi
Ruhumda renk kalmadı bahara dair
Tüm pembeler, tüm maviler,
hatta tüm beyazlar griye döndü
ruhum puslu kısacası,
kalbim parçalı bulutlu
gözlerimse sağanak yağışlı
Öyle fırtına ki bu diğerlerine benzemiyor
Aşk diyorlar adına, kıyamet gibi yani.
Ne dineceğe benziyor, ne de son bulacağa

Oysa ruhum ne fırtınalardan geçmişti
Ramak kalsa da yok oluşa
ucuz atlatmıştım ölümün kıyısındanken
Sonra da uzun bir dingin döneme girmiştim
Yaralarımı sarmam,
ruhumu tedavi etmem zaman almıştı

Şimdi yeni ve bir o kadar da kötü
fırtınanın tam ortasındayım
Bu kez atlatacağını sanmıyorum
Çünkü bu fırtına,
bana son kalan duygu, sevgi kırıntılarını da savurdu,
insanlara olan güvenimi yıktı,
yok etti...
Şimdi, yakalandığım fırtınanın
hortumunda, sürükleniyorum sonsuzluğa
Ve kayıp gidiyorum ölüme...

16/08/2005 – 09:45