Fırtına Şiiri - Ali Emek

Soğuk bir rüzgar esiyor
Kemiklerime kadar işliyor yalnızlığı.
Dişlerim parçalarcasına çarpıyor birbirlerine
Ağlıyor rüzgar.
Yaşlar dökülüyor gözünden, gökyüzünden,
Kafası bulanık, düşünemiyor,
Dumanlı mı dumanlı
Siyah bulutlarla dolu.
Haykırıyor yalnızlığını yeryüzüne
Bir tufan olup kopuyor yalnızlığı
Anlamıyor hiç kimse, korkuyorlar.
Nasıl masallarda ağlıyorsa bir dev
O da ağlıyor.
Bütün gücüyle gürlüyor
Yıkıyor önüne her geleni
Tanımıyor hiçbir şeyi
Tanımıyor o da artık kendini,
Kendini kaybediyor
Unuttu gitti serin serin
Esen yaz meltemlerini.
Harcadı neyi varsa
Elinde kalan ne varsa
Yalnızlığı dışında
Öfkesini, hüznünü,
Yalanlarını, kahrını, pişmanlığını...

Sonra yavaş yavaş bitti
Önce soluğu kesildi
Sonra gözyaşları
Buldu kendini gökyüzünde
Dağıldı siyah bulutlar
Derin mavilik çıktı ortaya
Öldü rüzgar
Geriye ise
Acı, hüzün, gözyaşı idi bıraktığı