Fırtına Şiiri - Ercan Sargın

Her şey bir oyundu başlangıçta
Eğleniyor ve konuşuyorduk doyasıya
Günler ve saatler geçtikçe,
Değişmeye başladı herşey.
Bilmediğim bir yola girdim, farketmeden
Yalnızdım, elimden tutan yoktu
Fırtınaya tutulmuştum ve habersizdim.

Korkunç vede ürkütücüydü fırtına,
Dinmesini bekledim yapayalnız.
Sesimi duyurmam, çığlık atmam nafile
Durmasını dilemem,
Daha da kötüleştiriyordu durumu.

Dua etmekten başka çare yoktu
Bıraktım kendimi fırtınanın kollarına
Artık o ne isterse olacaktı
Bense çaresiz boyun eğecektim, biçare.

Zamana bıraktım her şeyi
Beklemekten başka çare yoktu.
Dinmesin bekledim fırtınanın
Belkide yorulup sıkılmasını, benden

Bir an kurtulmayı denedim fırtınadan
Içimde kalan son bir güçle,
Ama nafileydi çabalarım
Çabaladıkça çekiyordu beni içine.

Bazen diniyor, gidiyordu.
Güneşi görüyordum, yüzümü ısıtan,
Bu durumu fırsat bilip,
Koşuyordum tüm gücümle,
Arkama bakmadan, ölesiye.
Kaçmam, uzaklaşmam nafile.
Tekrar o korkunç uğultu kulaklarımda
Koştukça şiddeti artıyordu
Uzaklaştım sandığımda,
Kendimi tam ortasında buluyordum