Senle biz,
dağı taşı yıkacak kadar
huysuz bir fırtına yüküyle,
beraber büyüyoruz.
Ne ağaç kalıyor yakmadık,
ne korkutmadık balıkçı..
Gözüm gözünü görmüyor
bazen yağmurdan,
sesinin yerine de
ardıardına gökgürültüsü..
Bekliyoruz sonra
güneş açsa da,
kurusa açılmış yaralarımız.
Halbuki deniz yeterdi
canımı yakmaya,
her bir sözün yerine
gümüşî tuzuyla.
Kayıt Tarihi : 25.6.2004 15:54:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
TÜM YORUMLAR (3)