Fırtına Şiiri - Abdulhamit Erkaner

Delicesine bir fırtına kopsa
Savursa beni dağlara
Günahlarımı geride bırakabilirmiyim?
Yada gökler delinse
Yağan yağmurlardan seller olup
Alıp götürse beni kutuplara
İşlediğim cürümlerimin kefaretini ödeyebilirmiyim?

Biliyorum ansızın gelecek banada ölüm Meleği
Geride neler bıraktıysam onlarda benime gelecek
Mahşere değin gelecek fırtına gibi seller gibi peşimden
Hesap günü çetin olacak hissediyorum işte
Sanki içimden fırtınalar kopmuşcasına
Gökler delinmişcesine gölgem bile ağlıyor bana

Yerin altındayım işte bu mısraları yazan ben
Bedenim çürümüş kıyameti ve yeniden diriltilmeyi beklerken
Benimle birlikte işte cürümlerim sevaplarım
Hak’kın terazisinde tartılmayı gözetlerken
Biliyorum işte Afüv olanda odur Kahhar olanda
Ben Kendime zulmetmişim ötede tam anladım işte
Yoksa Gaffar olan odur gafur olanda odur

Kapıldım işte daha can vermeden
Gecenin ayazında böylece duygulara
Akıbet belli her nefis tadacak ölümü
En iyisi ölmeden yaşarken ölmek
Onu iliklerine kadar hissetmek
ve rahmana tam teslim olmak
Onun Nuruyla nurlanmak
Onu her daim kalptan anmak.
El ehadda odur Es samette

Haykırmak gerek içten fırtınalar koparcsına
Tekbir getirmek affet benide rabbim demek
Gök delinmişcesine gözlerden akıtmak gerek
Abdest almak gözyaşlarıyla secdeye kapanmak
ve iman tazelemek.