Fırtına Şiiri - Abdullah Tukay

Birdenbire kaplar etrafı dumanlı bir hava;
Karlar uçar, serpilir, kar üstüne kar yağar.
Kar yüzümüze çarpar acımasız, göz açtırmaz.
Her kara nesne bir kurt olur, yankesici olur.
Kan yemek istercesine, düşer yere donuk ay ışığı;
Korkar ay sanki; ışığı bazen ak olur, bazen sarı.
Gün boyunca, sessizdi, ölü bir yılan gibi yol,
Ansızın başlay iverdi fırtına, işte kötü olan buydu.
Yoksa, kurtuldu mu bağlarından KafDağı'nın devleri?
Delindi mi yoksa, Tanrı 'nın sonsuz, büyük minderi?
Kar olup uçuyor mu yoksa, bu minderin yünleri?
Koşuşarak can mı topluyor, Kaf Dağı 'nın cinleri?
Karlar arasından bakarak söylenirim; ay güler.
Sanki, sıkıntıdaki fakire, köşkünden zengin güler