Fırtına Şiiri - Ahmet Çöndü

Bahçede her şey yerinde öylece duruyordu
Birden havada toz dumanla her şey uçuyordu
Her taraf simsiyah bir sis ile görünmez oldu
Bu fırtınanın içinde gözlerim kumla doldu

Ağaçlar sağa sola savrulup yere yaslandı
Bütün hayvanlar kaçışıp bir yerlere saklandı
Kocaman söğüt ağacıydı ikiye taklandı
Gürültü ile uçan çatı ortadan katlandı

Bütün çoluk çocuk çığlık atıp kaçtılar
Korkudan bayılanlar kendini yere attılar
Saatlerce dışarı hep korku ile baktılar
Geçince fırtına hep birden dışarı çıktılar

Bahçedeki hiçbir şey yerinde yoktu, uçmuştu
Çocuklar bahçeye, heyecan içinde koşmuştu
Uçan çatıyı görünce çocuklar, çok korkmuştu
Ortalık bir anda, gelen insanlarla dolmuştu

Büyük küçük herkesin acı çığlığı duyuldu
Küçük çocuklar gelenlerin kızı ve oğluydu
Tüm giden çocukların gözleri yaşla doluydu
Burası çocukların, çok sevdiği okuluydu.