Fırtına Şiiri - Hasan Hüseyin Memiş

Tanyeri morardı, gökler karıştı,
Deryalar karardı, bulutlar kaçıştı,
Gazabı geliyor Manolya’mın,
İşte bende, fırtına başladı.

Nefretinle;
Mağrur başım eğiliyor,
Duygularım el etek öpüyor.
Hiddetinle;
Gönlüm kaçıyor,
Yüreğim, nefretime sığınıyor.
Beynim, ruhum telaşlanıyor,
Küçük Mahşerim, telefonla yaşanıyor.
Dalkavuklar seni alkışlıyor,
Sana gülüyor,
Çünkü:
Onlar, senin tükenmeni istiyor.
Koparttığın, yapraklarım uçuşuyor,
Ve onlar, Canan’a kavuşuyor.
Yeni bir sevda için parçalanıyor,
Çürüyüp toprağa karışıyor.
Sesin;
Asaletinin,
Zerafetinin güftesi.
Fırtınan;
Kötülük habercisi,
Fırtınan;
Tükenişin bestesi.

Bana hiddetlenip, kendini tükettin fırtınam,
Şüpheler uğruna, kendini de yaktın fırtınam,
İşte, sesin kesildi,
Sen kendini, kendin bitirdin fırtınam.
Yaşantıma sükun geldi,
Artık sen öldün fırtınam.