Fırtına Şiiri - Abdulkadir Kahraman

FIRTINA

Korkuyorum
Çöldeyim
Her taraf kum
Ve ruhum,
Çöllerdeki kumlar kadar
Mahkum...

Ne bir ses ne bir ışık
İçimde hiç durmadan
Fırtınalar kopuyor
Ruhum buna alışık
Rahat kalsam bir lahza
Nefes alsam hür gibi
Kırlarda bağırsam hep
Haykırsam özgür gibi...

Fırtına hep fırtına
İstiyorum,dinmesin
Yıkılsın bir bir her şey
Sebebi bilinmesin
Kaplasın gök kubbeyi
Gözü yaşlı bulutlar
Sonra yerle bir olsun
Sefil ruhlu umutlar
Yağsın durmadan yağmur
Harap olsun tüm alem
Yeryüzü hep ab olsun....

Sonra çekilsin sular
Ufuktan bir deli rüzgar
Umutları getirsin
Ölüler dirilsinler
Çığlık çığlık gönülden
Haykırsınlar
Hep birden...

Fırtına dinse o an
Değişse bütün her şey
Tüm gerçeği anlasak
Taptaze bir gayretle
Ve senaryo yeniden
Başlasa benim için....

Durulmaz benim içim
Fırtınaya alışık
Fıtratın bir eseri
Ruhum karmakarışık
Ben bu fırtınalarla
Yaşamayı öğrensem
Bir fırtınayı tutup
Yavaşça alnından öpsem
Sonra ben de uslansam
Fırtına gibi dinsem...

1997