Fırtına Şiiri - Hasan Okursoy

FIRTINA

Ne kaldı geride
Ne zaman esse rüzgâr
Sallandı dallarım
Baktı yalnızlığım

Bir de
O kimsesizliğim
Dalgın yanım
Taşıp durdu günüm

Kavuran Pazar
Üşüyen ellerim
Çağırdığım uzaklar
Boz bulanık çaylar

Varamadık uzaklara
Yoruldu atlar
Uzadı ova
Unuttuğum sevda

Hep garip
Bir de fakir
Şehit çocuklar
Susar tozlu yollar

Titreyen yüreğim
Kıyımda beklettiklerim
Neye baksam üzgün
Ağlar sağım solum

Daha ufacık
Açtı açacak
İkindiden akşama
Çiçeğim

Topla yaprakları
Tutuşmadan çevremiz
Çağır eşi dostu
Son buldu cengimiz

Kitap aralarından
Al getir unuttuklarımı
Kuruttuğum çiçekler
Belki anımsar günlerimi

Ne güzeldi düşlerimiz
Çıtlık ağacından
Meyvesiydi topladığımız
Şimdi konuşmaz uzaklarımız

Nasıl bitti bu ömür
Birden geldik sona
Kısaldı yollar
Ve koptu fırtına

Hasan OKURSOY