Fırsat ver Şiiri - Hatice Kelleli

Veda havasında tükettim çocukluğumu,
Sevinçten neşeden uzaklarda...
Çocukluğun coşkusunun vedasında bitirdim ümitlerimi,,,
Kelimeler ilk düğümünü ilk okul sıralarında taktı boğazıma
Kördüğüm oldu yığıldıkça yığıldı içimde yas havasında..
Söyleyemedim bir türlü...
Savunamadım kendimi
Daha okuma yazmayı yeni sökmeye çalışan,
Önlüğünü yeni giymiş bir talebeydim
Çocuktum merak oyun havasında,
Hesaptan kitaptan uzak bir çocuk...
Düşünmedim yaptıklarımı, anlayamadım...
Şimdi karşındayım...
Çocukluğumu yaşayamadan büyüdüm,
Üstümde biriken kahır ve vicdanla birlikte
Şimdi karşındayım
Aramızdaki perdeleri aralamaya geldim,
Güneşin aydınlığını sokmaya
Düğümleri sökmeye geldim...
Daha anlayışsız bir çocuktum
Şakalaşmayı seven neşe dolu..
Sen çıktın karşıma takıldın bense düşüncesizce İttim seni
Çocukluğumuzu bitiren bir itme olacağını ne bilirdim
Benim yüzümden odanda mahkum sen,
Bunun kahrıyla dışarı çıkmayan ben..
Artık elele olalım ne olursun
Yüzüme bak birkez olsun
Artık hasretin yaşamasın yüreğimde,
Ayrılıklar dem vurmasın içimizde
Arkamızı dönmeyelim artık gerçeklere
Çocukça yaşanılmış bir hatanın,
İzlerini taşımayalım ömrümüzce
Bir fırsat tanı üzgün yüreğime
Bırak kullanamadığın ayakların olayım,
Bıkmadan diyar diyar dolandırayım,
Bırak konuşmayan dilin olayım sen anlat ben konuşayım
Çekilmez hayatı çekilir kılalım
Üzüntüyü artık uzaklarda tutalım,
Bana bir fırsat tanı yaptığım acı şakanın yaralarını sarayım
Bir fırsat ver
Kardeşim diye boynuna doyasıya sarılayım...