Firkat Gazeli Şiiri - Adem Özdemir

Saklarım hep, kimse bilmez derd-i pinhânım benim
Taş değil bağrım, dayanmaz dil-i sûzânım benim

Hâr-ı firkat yaktı sînem, dil perîşân, gözde yaş
Ağlarım nâçâr, çekilmez oldu hicrânım benim

Ayrılıktır ıstırâbım, geçti ömrüm hicr ile
Gel canım, gel mihribânım, sende dermânım benim

Her geçen gün hasretinden ben neler çekmekteyim
Mutluluktan yok nasîbim, bitmez ahzânım benim

Ben usandım yokluğundan, koş yetiş imdâdıma
Olmamıştır bil ki sensiz hoşça bir ânım benim

Gel papatyam, gel bahârım, öyle muhtâcım sana
Gittiğindendir perîşândır gülistânım benim

Haddi yoktur çektiğim işkencenin, artık yeter
Bî-mecâlim, nerdesin sen, mâh-ı tâbânım benim

Âşığım ben, duysun âlem, mâlum olsun herkese
Al senindir gonca güller, şah u sultânım benim

Zannedersem hiç bir âşık sevmemiştir ben kadar
Hiç bırakmam, sen benimsin, ahd ü peymânım benim

Sevdiğim, bilsen de bilmesen de cânımsın benim
Al yanaklım, gül dudaklım, inci mercânım benim

Aktı yıllar, geçti ömrüm, elde var bir, o da sen
Nev-bahârım, tek tesellîm, cân u cânânım benim

Sevgidir her dem çeken Âdem’i Havvâ’dan yana
Gel ki sensiz geçmesin ömr-î şitâbânım benim

fâilâtun / fâilâtun / fâilâtun / fâilun