Fırın İşçisi Şiiri - Orhan Afacan

Yanmamaya yana, yana alışır.

Göz nuru, yüreği una karışır.

Zamanla, ateşle, aşkla yarışır

Yaptığı kürekle alevlere sörf..

Fırına atılır birer, ikişer.

Ateşle Hamura koku, tat düşer.

Ekmekle birlikte kendide pişer

Yaptığı kürekle alevlere sörf..

Dal gibi bir boyu, siyah sacı var.

Unlanır aniden olur ihtiyar.

Alında terleri mutlu, bahtiyar

Yaptığı kürekle alevlere sörf..

Gizli kahramandır fırın işçisi.

Bir başka adıdır nar’ın işçisi.

Ateşle gül olan terin işçisi

Yaptığı emekle onurlanır örf.

Alının teri köşk, taht’ta yüreği.

Altın bileziktir tahta küreği.

Sadakat, sadakat, işin gereği

Yaptığı emekle onurlanır örf.

Sanatın özüdür satılan ekmek.

Mayasına sevgi katılan ekmek.

Ruhunu karartır atılan ekmek.

Yaptığı emekle onurlanır örf.

He mamul bir farklı iştahla yenir.

Ekmeksiz sofraya soframı denir.

‘Allaha hamd olsun’ ekmekle denir

Yaptığı kürekle alevlere sörf..