Fırın. Şiiri - Yüksel Nimet Apel

Ağzını açmış iştahla bekliyor; alevden salyalarıyla,
Bir kürek kömür, bir kaç dal odun.
Sonunda yaktıklarınla sen de yanacaksın,
Bekleme mücrim

Senin günahın neydi ki?

Yanıp bittiğinde geriye kalan küllerin
Annelerin çamaşırını aklayacak
Sen yandığınla kalcaksın...

Yağmur; söndürdüğünü mü sanıyorsun yangınları,
Sen de gizlediğini yalanları kar.

Eriyip gittiğinde çamurların kalıyorken geriye,
Yine beyazım de hele...

De de göreyim, içindeki morlukları saymazsak;
Utancını içine gömmüş bir kadın, daha neler,
Neler var renklerinde...

13/Ekim/2009/Bodrum