Firdevs Cenneti Şiiri - Dağlar Özügüç

Öyle durdu ortasında gecenin
Vurgun yedi yeminler bu dalışta
Her şey değişti birden göğün gözü kapandı
Bunca güzel zamanların ardından
Dağlar inledi denizler yırtıldı
Sonunda final oldu ecel geldi
Günahsız bir cana kıydı gitti

Gün doğmaya o gün direndi
Tanyeri ağarmadı oturdu ağladı
Hırçın dalgalar daha sert vurdu kayalara
Biriken suskun hayallerin beklentileri
Kabaran volkanların sıcak koynunda
Bir süre sustu deniz sonunda üfledi
Çölün kulağına herşeyi gazel tadında

Bindirilmiş rüzgarların kokusu esiyor
Yaratılmışların gidececeği yola doğru
Toprak insanı tüm şefkatiyle aldı koynuna
Bilmem ki rahat etti mi? İnsanoğlu oralarda
Yeşerir mi? Bir insan o rutubetli topraklarda
Dipteki çekirdek bir türlü sürgün vermedi
Neden doğmadı mezardan mütekamil bir insan?

Zaman dediğin şey ne anlama gelir
O kabir denen zifiri karanlık çukurda
Nasıldır acaba toprağın altı bu manada?
Sabr-ı cemil çokça lazım olacak sanki oralarda
Yada denizin dibinde batık gemide bir mezar
Hiç bilinmeyecek artık hangi fitte battığın
Gün yüzü göremeyen bir dolu hatıralar

Duaların şefkatinden oldukça uzaklardasın
Sızısı nasıldır? bir fatihaya hasret kalmanın
Boşlukta bir ışık bekliyorsun semada ellerin
Bu bakışla güneşle gelen ölüm korkutmaz
Gecenin karanlığına da hiç güven olmaz
Bir yıldıza anlatabilirdin belki derdini
Eğer deniz perdelerini kapatmasaydı

Lacivert akşamların hepsi çok romantik
Gökyüzünün güzelliklerine doyum olmaz
Kızıla çalan duygulu yaz akşamının ufkunda
Gökte ağaran bir dolunay şefkati olsaydı
Dualı bir yakarış nasıl olurdu acaba
Dolunay müjdeler miydi? Firdevs cennetlerini
İlahi bir umut bekleyen biz aciz kullara