Fırat Karadeniz Şiirleri - Şair Fırat Ka ...

Öldü çocuklar,kayboldu umutlar
Soldu tüm çicekler ve onca günler
Çürüdü,
Güzel kokulu çocuklar ve menekşeler
Unutuldu,
Güzel sevimli gülüşler.

Sömürüldü çocukluğumuz tozbulutların gölgesinde
Yıkılmış umutlara sahip çıkmamış hiç kimse
Umutsuzluğa hapsolmuş ölüm kokusu içinde
Derinliklerde saklanmış yaşamın düşlerinde

Küçük çocukların esrarengiz çığlıkları

Unuttular geçmişi her şeyi
Berkin’i
Bu iktidar bizleri sustura bilir mi?
Özgürlük,
Hak,
Hukuk,

Aç kaldım,susuz yattım ama,
Kimseye hor bakmadım.
Elmaslar topladım sokaklardan
Sesim yankılanır Zonguldak’tan.
İçim; titrer sakınırım,ürpenirim
Ama yinede benim olmayana

Umut dolu yarına hasret kaldım
Dün akşam ki bardağıma hüzün doldu
Dünki sokak çocuğunda salkıdır bitkinliğim
Çocuğun off çekişi vardı;
Kederli,kederli
Kaybetiği umudunu arar sokaklarda

Tükenmiş,yılların yorgunluğu sırtında
Ağlamaklı bir görünüş ve mutsuzdu.
Bir adım atmak,geleceğe umutla bakmak
Sandığı kadar kolay değildi
Acırdı canı kimseler duymazdı.
Kafası tozlu bir böcek gibiydi.

Güzel günler eskilerde kalmıştı
Eskiler yıpranmış bir sandıkta saklanmıştı
Sevgiyi hüzün ortada bırakmıştı
Mutluluk soğuktan dona kalmıştı

Sıcak bir çay iyi gider kışın soğuna

Özlem anlatır seni
Kaç bahar eskittim.
Her seferinde
Dökülürdü yapraklarım.
Yanık yanık çalar krematoryum
Küsüp susmuş şimdi gramafon

İçimde bir umutsuz çığlığını barındıran,
Kalbimin atışlarını soldurup durduran,
Hayatın zamansız akışlarını saydıran
Umut veripte güllerimi solduran
Kadından çekip gidesim var!

içinde bir kahır çanı
Yankılanır savaş canı
Kan dolar sahır yanı

Tüm sokaklar gaz kokar
Polis gelir kanlar akar