Ölüm bir nefes kadar yakın
Acı tepemde bekleyen azrail
Sen çölde düşlediğim vaha
Kıymak istiyorum inan bu cana
Usulca kayıyor yanagımdan
Tanımadığım bir aşk
Tutmaya çalışıyorum
Ellerim tutmuyor
Sebebsiz ağlıyorum
En büyük yalnızlığın içinde kayboluyorum
Ölüm kadar zordu gözlerin
Ne benim olarak kaldılar nede aklımdan çıktılar
Son nefeslerim oldun bazen
Bazen yeni bir sigarayı yakış sebebim
Şimdi ellerinden uzak oldugum gibi uzagım kendimden
Hiç bitmemiş siyah beyaz yap boz gibi hayat
Ölüm kadar zordu ellerin
Bazen buralardan kaçış sebebimsimdi aklar düsüyor saçlarıma
İzlemediğim siyah beyaz film gibi hayat
Seyretmeye korkuyorum bitince sen cıkacaksın diye
Ölümü kabullenmek kadar zordu gidişin
Ya benim olacaksın yada karatoprağın
Yüreğimde saklıyorum seni
Bırakıp giderken beni
Sana gitme bile dediğimde
Çektiğim acıyı anlamadın
Arkana bile bakmadın giderken
Son defa seni seviyorum diye
Ayrılık hüznün aynasıdır
Hiçbir fotoğraf karesine sığmamiştır
Aynı ölü bir çocuk gibi
Hangi yalnızlıkla tarif edilebilirki akan gözyaşı
Bir aşk içinde kaç kere unutulur bir insan
Sorular labirent içinde anahtar
Hayatın Ayşeyle başlayıp gülle bittiğini
Ümidin gözlerinde başlayıp dudaklarında sürdügünü
Sen sen öğrettin bana ayşegül
Birlikteliğim güzelliğini
Gülmenin gerekliliğini
sevginin kıymetini
Gel etme gözlerim
Yaşlarla doldu
Bak kimse silmiyor
Hani zamanla dururdu
Sensizlik alır beni
Götürür karanlığa
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!