Fırat Şiiri - Adem Tok

Sürek avlarından yağan kurşunlardan sonra
Hapislikte perdeleyemedi akışımı
Kollarım, kendini tutkuyla veren sevdaları sarardı yalnız
Alıp götürürdü kopmak istediği yere

Ölüme gittim kaç defa
Gönlümde bir ateş taşırken
Dicle! Ah Dicle…
Seni sınırların çekilen ahı
Seni hırçın seni engel tanımaz…
Kaç defa sardın kollarını boynuma
Kaç defa kaç defa olur verdin sularınla karışmama…

- tarih şahittir
KAÇ DEFA GELDİM YOKTUN İŞTE aydınlığında
Kızıla boyanmış saçlar gibi susturulmuş bedenler taşıyordun sırtında
Geldim
Benlerimi alaşağı edip geldim
Şahittir günışığı ve kara lastikler
Gece ve korkular

Coşkusundan dalgalanan
Dalgalandıkça kuduran bayrağa dönüşüyordu:
Özsuyunda gözeme bırakılan yüzler
Neler taşıdım erimime bir bilsen
Daye daye nidasıyla gelen ‘’kan akıyor fırat’’ serke
Şaşkınlığı sonra…
Görülmemiştir tek renk aktığım
Böyle rahat davranmaz duysa öykümü yürüyen..

Sesimdeki çocuğun çğrısına uyarak sürdürdüm hep nümayişimi
Bunca kahır, bunca acıya yataklık eden ben, koşarmıydım
Koşarmıydım bu çocuk olmasa…

Çok kafa yordum
Zulmün karargahına sokuldum
Ve sonunda öğrendim ki;
Ciddi bir oyun aslında: dünyada yaşanan,insanı insandan ayıran
Araya hudut koyan şu alçak paylaşım
Şaşkın
Küstah
Aşağılık ömürlerin oyunu…
Zehrini akıtıyor vatanıma…

Uzak dur şimdi Dicle benden
Kanım don yemiş sate üzüm tanelerinden
Bulaşmaya kör olurum
Uzakdur…yalnız kalbinle tut gürültümü
Göçersem sebebimden…

Haşin damlıyor şimdi gözyaşları tası ma
Böyle değildi evvelden
Anlamlıydı
Bir kıpırtı barındırıyordu içinde..

Göçmüş gitmişler
Kıyılarımda el sallayanlar
Adres sormadan, gelmeyi düşünenin ulaşamayacağı yere…

Tanıktım
Sanıktım
Bir zemheriydi vakit:
Ferman verilip kuşatıldığım
Dışarıda uçan
Canına kaçan
Buzul kesmişti
Tutuklandım
Yol değiştirmediğimden

Karamsar olmayın!
Güneş hep var
Gün olur bulutlar ardında
Gün olur avucumuzda
Fakat öyle bir yerde var ki
Öyle sıcak
Öyle dost
Öyle inat…
Elvan elvan ve kararlı…

Kurumadım bak
Ak Dicle ekmeğimize ak..

09.10.2002
F TİPİ HAPİSHANE/ EDİRNE