Firarî Umutlar Şiiri - Ümit Demir

biraz önce karıştı umutlarım
yokuş aşağı süzülen yağmur sularına
bir yol bulmuşlardı, ama ya son
nerede biterdi ki bu karamsar ben'den kaçış
nereye giderdi ki tersine yokuş
çare miydi her şeyi arkada bırakmak
deva mıydı hiçbir şeye gönül bağlamamak
karışmak şehrin gözyaşlarına
bir kulun şah damarını kopararak
çalarak, gövdemden ciğerlerimi

nerede tüketirdi ki insanı bu kaçış...

bulutlar biraz geç fark ettiler
nisan yağmuru dökmediklerini
taş da değildi bu kabul, asid de
ama baştan bilselerdi ya
her damla beynimi kemiren bir ur
ben miyim sadece, damlaların sesini duyan
az kaldı, diyor biri birine; hadi, sen de vur

nerede dururdu ki bu kan emiş
nereye götürürdü ki insanı bu kahrediş

güneş, umutlarla karışık yağmur suyunu
alır da götürür toprağın altına kendisiyle
bilseydi bendim, bir âlemdi gömdüğü
çekip gider miydi acaba böyle aceleyle

bilinmez ki nereye hayat verir
beni öldüren güneş
ve nereyi yeşertir kaçak umutlarıma
yataklık eden yağmur