Firari Ümitlerim Şiiri - Mehmet Çobanoğlu

Zaman gibi akıp giden, gerçeklere ulaşmayan firari ümitlerim
Bilinmezliğin şu uçsuz bucaksız dünyasında
Yeryüzü kaynıyor yüreğimde
Göğsüme tüneyen
Bir kâbus gibi
Beni hep hayatın içinde
Kışta bıraktın
Yeşermeyen ümitler
Ölümden
Zindanlardan
Emeği gasp edilen işçilerden
Vatanı olmayan haklardan da beter
Eğer
Büyümese ümitler
Bahar'da
Güller, goncalar olsada
Yürek hep kanar, kanarda üşürde üşür
Bahar görmeyen şu yüreğimin kışında, ölen ben gibi

Şu kocaman âlemde yaralı bağrıma bastığım, özlemim, arzum
Ey
Güneş görmeden
Kar taneleri gibi
Ellerimde
Eriyip giden
Dünya'nın lezzeti, tadı olan
Örümcekler gibi kendini intihar eden
Ümitlerim
Geçen bunca zamanda
Ben
Hiç anlayamamışım
Dünya'nın
Şu dıyarında
Yaşam büyük bir yangın, büyük bir kahır olduğunu

Ümidim yudumladığım çay bardağında
Buğulanıp uçup giden
Buğu
Gökyüzünde kayan
Yıldızlar
Engin denizlerde
Yakamoz
Hayal edilen düşler
Ülkesi
Hüzünlü bakışlar
Çöllerde su sanılıp
Ardında koşulan, kaybolup giden, serap gibidir

Ne çok ümitlerim vardı karnım aç, gözlerim yaşlı olmayacaktı
Savaşlar, yoksulluk, adaletsizlik bitecek
Hak eden hakkını alacaktı
Nazlı ceylanlınarı
Kınalı Keklikleri
Avcılar avlamayacaktı
Yarınlarına koştuğum
Gecelerin sabahı
Bana
Güneş getirecekti
Hani içinde
Deniz'in
İbrahim'in
Mahir'in
Akif'in
Sevdası olanından
Hepsi
Bir bir tükenip
Hepsi
Beni bırakıp gitti, tüm o ümtlerim
Sevinçlerim gibi
Şimdi hüzün yudumluyorum
Her günüm
Esen yeller
Fırtınalarla doldu
Artık
Sarmal olmuş bitmeyen acılarım
İnsanlığı bilmeyen zalimler benimle uğraşıyor
Yazıklar olsun, beni bırakıp giden ümitlerim
Beni boranda, selde, beni kahpelerin, canilerin elinde bıraktın

Mehmet Çobanoğlu
09.07.2023
İstanbul