Firari Şiiri - İlhami Gelen

Oğul firarinin yedinci mevsimi
Zemheri ayı kar sarmıştı dünyayı
Rüzgarın uğultusu yankılanırdı yamaçlarda
Bingöl en fırtınalı gününü ağırlarken
Hedikli jandarma devriyeleri kol geziyordu
Puslu bir havada pusu atmışlardı
firari için müfrezeler bu dağlarda

Yüreğindeki titreklik zatürre olmuş
Firarisi için derman olmaktı
Geri dönüş vakti
Gün ölümüne çağrı yapıyordu
Zulasında sakladığı antibiyotikle
Jandarma devriyelerini atlatmıştı
Soğuklar ilişiyordu iliğine bu yolculukta
Sonsuzluğa götürüyordu kendini bilerek

Yürek dayanmazdı evlat acısına
firari de olsa eşkıya da olsa
Evlat tanımsızdır
Otuz kilometrelik patikada
Amansız bir mücadelenin hüznü
kemiriyordu onu derinden
Müfrezeyi atlatan irade
Yazgısına yenik düştü

İki gün geçmişti aradan
Gecenin sabaha kavuştuğu bir vakit
Başka bir güne savunuyordu bizi dünya
Donmuş bir ceset buldular
Kurt avcıları Botan vadisinde
Buz tutmuştu bıyıkları
Tipiden ağarmıştı saçları
Firari babasıydı bu

O şimdi gömülüdür
Bütün sırlarıyla Botan'da
Oğul firarinin kurbanıdır garibim
Firarinin sonsuz mevsiminde
Jandarma devriyeleri hala pusudadır