Firardayım Şiiri - Seydo Turğut

Firardayım bir nevroz mevsimi
her taraf yem yeşil
firardayım, kaçağım
meskenim yeşillerdir bu yüzden
nefesim yetmez kaçmaya
bol bol kaçak bıçak tütünü sarılı kutumda
en çok kibrit zehiri kaçmış genzime
ciğerlerim öksürmüş
ve astım krizleri boğazımda
firardayım
ama yakışmaz yakalanmak
silahım erzağım kuşanmışım eşkıya gibi
bir akciğerim eksik
kelepçeye taktırmayacağım ellerimi
başımı eğemem
esarete sığmaz yüreğim
görüşçü diye yazacağım kimsem yok
dostlarım evlerinde kaçak çay içirmedi kış boyu
cüzzamlı gibi kaçıyorlardı benden
bense jandarmalardan
gece bekçileriyle dolu sokaklar
sokakların ışığı yok
ve siren ve düdük sesleri
inemem çarşıya
çarşılar yasak bana
ihbarcı dolu komşularım
kan ter içinde kovalandım defalarca
yüksek duvarlardan atladım
hafif topallıyorum
ayağım çatlamış
ve ayaz soğuğu sızıyor çatlağa
kaçaklık bu
köylerdeyim mağaralarda
ve kırık çıkıkçı bir ihtiyar
koca karı ilaçları almışım hastayken
firariyim
ruhuma taktırmam pranga
hasım hısım herkes kanlım
ve alnıma yazılmış gibi
peşimi bırakmaz belalar
düşmanlarım kirli oynuyor
sığınağım yok
puslu gecelerde
firardayım, kaçağım
yokuşlardan düşmeye kovalanıyorum
tütünüme newroz çiçeği taktığım saç renklerin karışmış
uzat elini…